Dün atımızın üzengisini tutmayı şeref sayanlar bugün ayaklarını sildirmeye kalkıyor. Dün kılıcımızdan yansıyan ışıktan korkan, bugün hıçkırta hıçkırta ağlatıyor bizi.
Ah gemilerle mezalimden kurtardığımız sefiller…
Ahh yediği kaba pisleyen reziller…
Ne “ah” ın faydası var ne “vah”ın. Kahrolsun demekle de kahrolmuyor kahrolası zalimler. Bir kez daha anladık ki bu coğrafya da mazlumun bizden başka dostu yok. Ben bu sözü biraz abartı bulurdum ama eksiği var fazlası yokmuş. Biz tarihsel misyonumuz itibariyle ;
daha güçlü,
daha inançlı,
daha barışçı,
daha zengin,
tam bağımsız, tamamen milli silahlara sahıp BİR ÜLKE olmalıyız.
Bir zulm daha geçip gidiyor gözlerimizin önünden. Afgan’a yapılana ah ettik . Irak’a yapılana vah ettik. Karabağ’da ciğerimiz yandı . Filistin’de yüreğimiz kanıyor… Sıra kimde bilinmez… Kimseden umut yok. Kimse ümit vermiyor. Ecdad doğru söylemiş:” it itin ayağına basmıyor”. “Dostlar düşmanlarla anlaşıp gitmiş”.
Karanlığa küfretmek yerine bir mum , bir lamba hatta yeniden bir güneş yakmak gerek.
“Muhtaç olduğun kudret damarlarındaki asil kanda mevcuttur”.
Biz vadettiklerimizi yapınca doğacak vadettiği günler hakkın, belki yarın belki yarından da yakın…
Tags: Doğan Öçzelik, filistin, gazze, soykırım, zulm