Çok değil, daha şundan 3-5 yıl önce piyasaya çıktıklarında ; artık internetin abileri bunlar herşey bunlar üzerinde şekillenecek gibi bir his doğmuştu içime ama her şeyi elinde ustaca eskiten zaman bunlarıda soldurmaya başladı.

Sevgili dostlar bu hafta size bilgisayarlar ve internetin başımı döndüren olaylarını ve bu konudaki izlenimlerimi aktaracağım.

2000’li yıllara yaklaşırken yaşadığım şirin ilçem Biga’ya internet kafeler açılmaya başlamıştı. O dönem boş zamanlarımda atar, tenis ve bilardo salonlarına gitmekte olan ben, internet kafelerdeki bilgisayarları gördükçe kulanmak ve bunlarla oyun oynamak istiyordum. Ama o zamanlar bunları kullanmayı bilmediğim için de hiç bilgisayarın başına oturmamıştım. Bir gün arkadaşım ben biliyorum gel gidelim demesiyle ilk bilgisayarla tanıştım. 🙂 O gün ne yaptığımızı pek hatırlamasamda Chat odasına girip karşıdaki bir kişiye tuşlarla bir şeyler yazıp cevabının geldiğini görmek beni heyecanlandırmıştı. Ardından geçen zamanda oyunlar falan derken yeğenim Fahri KAPLAN’a bilgisayar alınmıştı ve onun yardımıyla da mynet.com uzantılı internette sadece bana ait olan bir e-posta adresim olmuştu.

Ne kadar da heyecan vericiyidi!!!

ibrahimarslan2000… diye başlayıp milenyumun gelişini müjdeleyen bir mail adresi. İlk zaman pek bir şeyler yapamadığımız için zaman zaman e- posta adresime giriyor ve adreslerini bildiğim kişilere cep telefonundan mesaj çeker gibi “Naber, Nasılsın, … falan filan oldu” gibisinden mesajlar gönderiyordum. Ardından bir e-kart olayı geldiki sormayın tadını, özel günlerde artık mesajlarımızı e-kart ilaveli gönderiyorduk.

Tabi internette yapacaklarımız şimdikinden sınırlı olduğu için o dönemin popüler zevklerinden bir Manager oyununa daldık ki sormayın ” World manager 2000″ ne kadar da güzel bir oyun her zaman girip oynuyoruz. Hatta istanbuldaki diğer yeğenim Hikmet de benden önce Fahri’den kaparak mübtelası olmuş üçümüz birlikte olunca takımlar seçiyor ve turnuvalar yapıyorduk. Neyseki onun etkisi bende çok fazla sürmese de futbola ilgisi benden yüksek olan yeğenim Fahri’yi zaman zaman bu oyunu oynarken görmekteyim ve hala bırakamadığını söylemekte. Bende bundan sonra harika bir oyun keşfettim “Age of Empires II”. Az mı harçlıklarımı verdim internet kafelere bu oyunda zaman harcarken! Ama sonunda hardestte (en zor) karşımdaki rakibi yenmeye başladıkça bu oyundan da elimi eteğimi çektim. Zaman zaman tekrar bu oyunu oynasamda artık eski performansımın kalmadığını görüyorum daha düşük seviyelerde bile yenilmeye başladım bilgisayara karşı.

…

…

Neyse bugünlerin çılgın modası msn ve facebook’a geçeyim. Benim hayatıma yaklaşık 5 yıl önce girmişti msn. İlk çıktığında oda diğerleri gibi çok heyecan verici bir şeye benziyordu ama artık eskisi gibi yazıları göndermeye değil o oynayan, zıplayan ifadelere şaşırmıştım ilk zamanlar. Sonraları ses ve görüntü özelliğini tadınca artık bundan da ötesi olmaz msn’nin üzerine hiç bir şey gül koklatamaz derken bu teknoloji öyle bi hızlandı ki daha birine doymadan artık öbürüne atlamaya başladık ve facebook çıkıverdi piyasaya. Kendimi bildim bileli hep soğuk bakmışımdır bu online internet dünyasına kişisellerimi bırakmayı. Gel zaman git zaman çok dirensemde sonrasında arkadaşların

– gel gel şu videoya bak

– şu bizim arkadaş değil mi?

– bak şu kız bizim eski okuldan değil mi?

… değilmi, değilmi sözlerinden sonra bir gün üye olucam ama resmi ve özel bilgilerimi falan koymucam sadece zaman zaman videolara bakarım düşüncesiyle dalıverdim facebook kervanına. Gel zaman git zaman ona buna bakarak bizde seriverdik ipliği pazara sadece video izleyeceğim diye girdiğim facebook’ta çağ atlayarak reklam vermeye kadar gittim. Şundan 6 ay öncesinde yoğun bir şekilde kullanmışsam da artık doyuma ulaştım ve haftada 1-2 defa ya giriyorum ya da hiç girmiyorum ve ayrıca girsemde son iki aydır ofline girmediğimi pek hatırlamam. Çünkü buradan ve msn’den luzun olmadıkca görüşme yapmak istemiyorum ve hem saçma gelmeye başladı bu işler, yazımı okuyan arkadaşlarım varsa da söyleyeyim “lüzumsuz yere lütfen online mesaj yazmayın” ama konuşmak isterseniz veya güzel bir şeyi mail adresime göndererek paylaşırsanız memenun olurum. Bende olan bu facebook msn doyumunu geçen hefta arkadaşım Mustafa’ya açtımda ondanda artık pek tat vermediğini ve son günlerde çok seyrek girdiğini söyledi. SİZDE DURUM NE?

Ayrıca geçen haftasonu internette geçirdiğim rutin zamanların birini arkadaşlarıma ayırarak pikniğe gittim ki sormayın keyfimi! Sizde msn’de veya facebook’ta konuştuğunuz arkadaşınıza dışarıda veya uygun bir ortamda buluşmanızı teklif edin ve oraya gidin ve göreceksiniz ki online muhabbetten ne kadar güzel sıcak ve samimi bu yaptığınız. Eğer dediğim gibi değilse bir daha yazılarımı OKUMAYIN!

Tags: Facebook

    Küskün değilim, kolay kolay küsemem zira. Birini defterden silmek kendi içimde başarabileceğim şey midir? Hayır, yapamam. Sezen Aksu’nun dediği gibi: “Hiç kimseden gidemem gitmem (…) Acının insana kattığı değeri bilirim, küsemem.”

    Kırgın mıyım? Belki… Ama daha çok muzdaribim.

    Muzdaribim, umursamazlıktan muzdaribim. Bilinip bilinmeden bir şey (konu, kişi, fikir vs.) hakkında kolayca hüküm verilmesinden muzdaribim. Muzdaribim, karşındaki bir hususta hassasiyet gösterirken umursamaz tavırlarla ona cevap verilmesinden muzdaribim. Hassas insana meftûnum, hassas olmayan ve hassasiyeti önemsemeyenden muzdaribim. Mevlânâ’nın dediği gibi âşıklarla başa çıkacak gücü olmayanların aşka hayret etmesinden muzdaribim:

    “Âşıklarla başa çıkacak gücün yoksa eğer, aşka ne diye hayret ediyorsun; etme!”

    Ya ben bu dünyaya fazlayım, ya bu dünya bana eksik… Ben galiba çoğu insanla aynı havayı solumuyorum.

    Galiba, şairin en büyük derdi anlaşılamamak olmuş şu dünyada. En büyük gurbeti de onlar yaşamış bu yüzden:

    Sûfî mecaz anladı yâre muhabbetim

    Âlemde kimse bilmedi gitti hakîkatim

                                            (Emrî)

    ***

    “Beni bir tek sen anladın. Sen de yanlış anladın.” sözünü söyleyen de bu dertten muzdarib sanırım.

     Bütün muzdariblere selâm olsun!

  80’lerin sonu ve 90’ların başında çocukluğunu yaşayan herkeste unutulmaz bir yeri vardır o sokağın. Tek kanalın olduğu günlerde, çocuklara hem hayatın inceliklerini öğretmiş hem de eğlendirmiştir onları. Kırpık, Minikkuş, Edi, Büdü, Kurabiye Canavarı, Güleç, Açıkgöz, Kurbağacık, Tüylü, Unutkan, Dişlek, Keriman, Utangaç ve sayamadıklarım… Bizi o günlerde her sabah yarım saatliğine televizyona bağlamıştır. “Gün güneşli, insanlar neşeli.” diye başlayan müzik her çocuğun içine bir neşe doldurmuş, hayatta her güzelliğin bir mutluluk kaynağı olabileceğini tattırmıştır onların masum ruhlarına.

   Önceki gün Google’a girdiğimde Edi ve Büdü fotoğraflarının altında “Susam Sokağı 40. yaşını kutluyor.” yazısını görmek beni birden o sokakta geçen çocukluğuma tekrar götürdü. TRT tarafından Türk çocuğunun ruhuna, duygu ve algı dünyasına çok başarılı bir şekilde uyarlanan “Susam Sokağı”, aslında bir İngiliz yapımıdır. Orijinal adı “Seaseme Street”dir. Susam Sokağı’na ait orijinal isimlerde beni en çok şaşırtan ise bizim “Minik Kuş”umuzun asıl adının İngilizce’de büyük kuş anlamına gelen “Big Bird” olması idi. Ancak ben Minik Kuş adını seçen Türk yapımcıları tebrik ediyorum. Büyük Kuş ismi Minik Kuş’un verdiği o tatlı hissi veremezdi kanımca. O kadar büyük bir kuşun Minik Kuş olarak adlandırılması ona ayrı bir tatlılık katıyordu.

   katıyordu….

   -du…

   Geçmiş zaman eki kullanıyorum çünkü Susam Sokağı artık yayınlanmıyor. Ne yazık ki günümüz çocukları hem eğlendiren hem öğreten ve bizim neslimizdeki çocuklarda hâlâ unutulmaz yer bırakan o sokakta dolaşmıyorlar. O yolları aynı hevesle yürümüyorlar. TRT, 4. kanalını çocuk kanalına çevirince bu konuda ümitlensek de hâlâ Susam Sokağı’nı yayınlamaması ümitlerimizi törpülüyor. Yeni bölüm yayınlamasa bile eski bölümleri TRT’ye uzun yıllar yayınlayabileceği bir arşiv imkânı sunuyorken hâlâ bunun düşünülmemesini anlamıyorum doğrusu. Üstelik pek çok kişinin bu konuda TRT’ye e-posta gönderdiğini internet forumlarında yazılanlardan öğreniyorum. Yine de bir hamle yapılmaması garip.

   Susam Sokağı, 40. yılını kutlarken Türkiye’den bir süredir uzak kalsa da bugün 20-30 (belki de 35) yaş arasında olan herkese çocukluk masumiyetini tetikleyen gizli bir his sunuyor, onları çocukluk günlerine yeniden götürüyorsa Türkiye için de bir şeyler ifade etmektedir. 10 Kasım 2009’da Susam Sokağı tam 40 yaşında olacak. Nice 40 yıllara ulaşması ve ülkemizde tekrar  yayınlanması ümidiyle…

   Bir de unutmadan… Minik Kuş’un rengi kırmızı değil miydi?

Tags: Susam Sokağı, Susam Sokağı yayınlanıyor mu

    Beşiktaş, belki de sezonun en önemli maçına çıkıyor bu akşam. Tek hedef galibiyet. Haydi Kartal’ım, Wolfsburg’u devir; İnönü bayram yerine dönsün.

Beşiktaşım senin için

Yakarım bu dünyayı.

Hiç kimseler bitiremez

Kartal yüreğimde sevdanı.

Okulumun sırasında,

Gecenin bi yarısında,

Ölüm kalım arasında,

Aklım beyazında karasında.

    İnönü’deki bayram hâli şimdiden gözlerimin önünde.

Tags: 3 Kasım 2009 Beşiktaş Wolfsburg maçı, beşiktaş, şampiyonlar ligi

    -“Rindlerin Ölümü” başlıklı yazıya ek olarak yazdığım bu satırları, 1 Kasım 1958’de âsude bahâr ülkesine uğurladığımız Yahya Kemal’in ölümünün 51. yıldönümü anısına tekrar paylaşmak istedim.-

     Ey, benimle bu satırları okuyan arkadaşım! Bilmem ki bu millet bir Yahya Kemal daha görür mü? Böyle büyük idrakler, böyle büyük ruhlar bizi bize anlatmazsa kaybolmuş kimliklerimize hangi sûretleri oturtacağız. İçimizdeki en hassas yere vurmuyorsa mızrap, bamteli senelerdir o mızrabın darbesine hasretse… Kim çalacak ruhlarımızın muhtaç olduğu o mûsıkîyi söyler misin?

Tags: yahya kemal, Yahya Kemal'in ölüm yıldönümü